پرداختن به مفهوم و پیامدهای تربیت در جامعه ایرانی سابقه‌ای دیرینه دارد. فارغ از مطالعات گسترده، رگه‌های این مفهوم در فرهنگ غیرمادی و حتی مادی اعم از هنر، شعر و موسیقی و بسیاری از آثار معماری باقی مانده از هنرورزان ایرانی بسیار گسترده و وسیع است.
این یادداشت كوتاه درصدد است تا با محوریت توجه به وقایع غرب آسیا در روزهای اخیر و همین‌طور در دایره‌ای عمومی‌تر، حوادث پس از استقرار رژیم اسراییل، به این پرسش اصلی پاسخ دهد كه نهاد آموزش چگونه می‌تواند از تاریخ به هویت پل بزند و از این طریق گامی به سوی تربیت سیاسی بردارد و نهایتا در این پروژه به چه ابزارهایی نیاز دارد؟ فارغ از توجه به چگونگی روایت‌های تاریخی از وقایع تاریخ معاصر ایران باید بر این نكته متمركز شد كه وضعیت تولید محتوای تاریخی از شرایط منطقه و جهان در ساختار برنامه‌ریزی درسی ما چه جایگاهی دارد و اساسا این محتوا در خدمت كدام دلالت تاریخی قرار گرفته است.
در این یادداشت کوتاه تلاش می‌کنم بر اساس مشاهدات متعدد، مطالعات اجتماعی نسبتاً متمرکز و گفت‌وگوهای متکثر با تسهیلگران، معلمان و مدیران مدارس مختلف به مواردی از بایدها و نبایدهای سیاست‌گذاری به‌صورت سرفصل‌های موضوعی بپردازم.
کپی رایت © 1401 پیام اصلاح . تمام حقوق وب سایت محفوظ است . طراحی و توسعه توسط شرکت برنامه نویسی روپَل